سلام سلام

هی به خودم قول میدم که به وبلاگم بیشتر سر بزنم ولی اینقده مشغله کاری دارم نمی رسم…

خدایا شکرت سلامت هستم…

ومشغله هام همشون خیره…

واینکه راسش چند وقتی اینستا مشغول بودم. ضربه ی بدی ازش خوردم…

کلا انداختمش دور..

یه دوسال پیش داییم میگفت اینستا گفتم یک موجود خانمان سوز .خانه خراب کنه بی همه چیزه…

ولی نمی دونم چرا از دی ماه پارسال حرفه خودم یادم رفت ورفتم سراغ این موجود بی همه چیز…

خیلیا در اینستا کار فرهنگی میکنن ولی باید راه وروشش رو بلد باشی…

جنبه خیلی حرفا وقضاوتا رو داشته باشی..

هیی خلاصه دوسه روزیه که دیگه نرفتم سراغش..

خداروشکرررر…

سلام اول هر حرفمه.چرا که سلام سلامتی می آره

خوب تو پست قبل گفتم که خودمو علایقمو فراموش کردم….

حالا اومدم بگم که دوسالیه به خاطر گل پسر وارد کار هنری شدم اونم از نوع نمدیش.

کار دستیای نمدی درس میکردم.بعد دیدم من که باید به خاطر بچه خونه باشم.اوقات فراغتمم الا ماشالله زیاد هست.

پس چه بهتر یه شغل خونگی داشته باشم.

دیگه اینقدر تمرین کردم که الان نزدیک شش ماهیه دارم فعالیت میکنم مشتری ثابتمم پسر جان وخان داداشمو دختر خالم هستن.

تو اینستا وایتا وواتساپم فعالم گه گداری یه عزیزی پیدا میشه سفارش میده.

خوب چیا درس میکنم بریم ببینیم…

ادامه »

سلامی چو بوی خوش آشنایی

چقده سخته واسه کسی که از دوران راهنماییش فعال فرهنگی بوده بعد یه دفعه بعد ده سال همه چیز عوض بشه وبه خاطر ازدواج وبچه همه چیز بره به فراموشی…

چقده مدیریتم افتضاح بوده که خودمو علایقمو زیر پاگذاشتم…

فکر میکردم مادری وهمسری به اینه که خودتو وقفشون کنی…

چه فکر اشتباهی خودمو فراموش کردم…

ولی بعد شش سال متوجه شدم ،دیره می دونم ولی من هنوز 28سالمه می تونم برگردم به نرگس با نشاط و فعال …

شما برام بنویسید جای من بودین چیکار میکردین

سلام به عزیزانم

ماه مهیمانی خدابرشما مبارک باد.

نمی دونم چی شد ولی خیلی وقته واسه یه سری مشکلاتی که داشتم ننوشتم.

حالا ان شالله اگه خدا کمک کنه ان شالله تصمصم گرفتم بنویسم.

النماس دعای فراوان

کاروان خاطرات، بازگشته است از جایی که چهل روز گذشته است از ماتم‏های سرخ، از عطش‏های پرپر شده.

این آتش یادها، چهل روز چون اسبان تاخته‏اند بر پیکر صبر آنان.

بازماندگانِ حادثه تیغ و تاول، رسیده ‏اند به نقطه‏ای از آغاز؛ به نگاه‏های در خون شناور، به گلوهای بریده شده در دلِ

تشنگیِ دشت.

کاروانِ اربعین، با خطبه ‏های گریه، از شام رسوا برگشته است و تصاویر جراحت، در سوزنده ‏ترین بیان قاب می‏شود

و در سوزنده ‏ترین بیابان.

بغل بغل شعله ریخته می‏شود در صحرا.

دوبیتی‏ های پرلهیب، سطح مصیبت ‏زده دشت را گلگون ‏تر می‏ کند. اکنون چهل روز از آن سیل عطش، سپری شده

است. قافله‏ای زخم خورده، وارد سرزمین چهلمین روز می‏شود.

اینان اربعین را با خود آورده ‏اند؛ با نقل خاطرات قطعه قطعه شده. دنیای ادب نیز گل و ستاره آورده است که به پای

سربلندی‏شان بریزد.

سلام بر استواری غیرقابل ترسیم شما! سلام بر آن گام‏های شکیباتان که جاده‏ های دراز شام را خسته کرد!

هر سال، چشمان غمبار اربعین که می ‏آید، اطراف ما پر می‏شود از هیئت‏های مذهبی التماس و دسته دسته گل‏های اشک.

هر سال اربعین، از لابه‏ لای واژه ‏های مذاب مداحان، دل‏های آسمانی شما دیده می‏شود و علم‏های ما از هوش می‏روند.

لباس ‏های مشکی تقویم، بوی قتلگاه می‏ گیرند.

اربعین! به یاد روشنیِ شما شمع ‏گونه می‏سوزیم و گریه سر می‏دهیم برای فاصله‏ های خود و زجرهای شما.

خوشا زندگی در این گریستن و مردن‏های پیاپی!

خوشا گریستن برای داغ‏های زینب علیهاالسلام ، برای مصیبت‏های سجاد علیه‏السلام ، برای بی‏تابی بچه‏ های آسمان!

سلام بر اربعین که عاشورایی دیگر از گریه را برای ما به راه می‏اندازد!

من برای گریستن، به آغوشت محتاجم

محمد کاظم بدرالدین