اعتصاب غذای معصومه وشمسی و حلیمه و فاطمه ناهیدی، فرمانده زندان الرشید وماموران بعثی رااز پای درآورد

و چهار زن ایرانی به هدف خود رسیدند

صلیب سرخ نام آنان را ثبت کرد و آنها به اردوگاه موصل منتقل کردند

در آن حرکت شجاعانه، معصومه برای رسیدن به آزادگی و زندگی، راه مرگ را پیش پای خود گذاشت

و همسفر مرگ شد، تا به آزادی نسبی رسید

برای او فرق نمی‌کرد، بایستی در همه حال، با شجاعت، پاسدار حریم حیا باشد

به نقیب احمد- فرمانده اردوگاه موصل- گفت: حالا که ما نباید از داخل بیرون را نگاه کنیم

عدنان هم نباید از بیرون پنجره، داخل آسایشگاه ما را نگاه کند

آقای ابوترابی به معصومه و دوستانش می‌گوید: شجاعت و پاکدامنی شما ما را سرافراز کرده… و از رنجی که

شما در آن زندان‌‌ها بردید، ما مردها خجالت کشیدیم و دیگر از رنج ناله نکردیم

وقتی هم عدنان؛ نگهبان زندان زنان، بدون توجه به تذکر آنان، وارد سرویس بهداشتی می‌شود، با فریاد معصومه و

فاطمه، پا به فرار می‌گذارد و آنها تا دفتر فرماندهی نقیب احمد، دنبالش می‌کنند

گرچه این اتفاق، معصومه و فاطمه و شمسی و حلیمه را راهی اردوگاه نظامی عنبر می‌کند و در آنجا، مشکلاتشان

بیشتر می‌شود

اما باز در برابر محمودی کثیف و بی‌غیرت می‌ایستند و می‌گویند: برادران ما اینجا زیر فشار شکنجه و بیماری و

گرفتار گرسنگی و تشنگی و آلودگی‌اند، صدای این آوازه خوان‌ها همه را کلافه کرده است، لطفا این صداها را

خاموش کنید

چقدر زیبا؛ فریادها و بغض فروخورده معصومه و همراهانش، بی‌اختیار به دعای: «مهدی مهدی به مادرت زهرا

امشب امضاء کن پیروزی ما را»؛ تبدیل شد

در بین دعا، نگهبان‌های بعثی به اتاق خواهران ریختند و نعره کشیدند و با کابل بر دیوار و در کوبیدند تا بتوانند

وحشت بیشتری ایجاد کنند

برادران در آسایشگاه‌های دیگر به تصور اینکه بعثی‌ها به جان آنان افتاده‌اند، همصدا با معصومه و یارانش خواندند

مهدی مهدی به مادرت زهرا

اردوگاه یکمرتبه با صدای تیر و الله‌اکبر، همراه شد! فردا سرهنگ محمودی ضحاک به معصومه گفت: شنیده‌ام

دیشب آوازه‌خوان اردوگاه شده‌اید و یاد خمینی کرده‌اید

باز هم انتقال به قاطع یک!… قفسی نمناک و نمور، سرد و تاریک، بدون زیرانداز و روانداز

روز سوم، نگهبان مثل همیشه شوربا و چای را بی‌سروصدا برای معصومه و همراهانش آورد؛ اما با ایما و اشاره

به آنان فهماند که نخورند

محمودی توی آش شوربا صابون ریخته و توی چای، ادرار کرده بود

در قفس زنان نیز بوی نامطبوع و ناخوشایندی می‌پیچید که تا ساعت‌ها آنها را از سر درد کلافه می‌کرد! سرگرد

محمودی گفته بود: در را باز نگه دارید تا بوی چاه فاضلاب سرمست‌شان کند

با این حال و در میان همه دردها و شکنجه‌ها و سختی‌ها و دوری‌ها، بیشتر وقت معصومه و هم‌سلولی‌هایش، صرف

نوشتن دعاهای مفاتیح، روی کاغذهای نازک سیگار می‌شد

همگی غرق نوشتن دعاهای مفاتیح بودند و همه اردوگاه عنبر را زیر پوشش کتاب مفاتیح‌الجنان بردند

این کار برای بعثی‌ها، دهن‌کجی بزرگی بود که با همت پنهانی چهار زن آزاده رقم می‌خورد

شاید عراقی‌ها از دست معصومه و حلیمه و فاطمه و شمسی به تنگ آمده بودند که آن روز، صبحی فرمانده اردوگاه

عنبر به آنان گفت: شما به زودی به ایران می‌روید

….و